Crabas est connota pro s’istòria antiga chi at lassadu rastros de importu torrados a pìgiu cun istùdios e iscavos archeològicos in su territòriu suo de bellesa manna, pro sas traditziones suas e fintzas pro sos produtos e màndigos fatos cun pische de istàniu o de mare.
Su prus connotu e apretziadu est sa botàriga fata cun sos oos de ‘pisci de ponti’, chi ddi narant fintzas pische iscata, lissa o mugheddu, piscadu in sos istànios de su Sinis.
Su nùmene ‘botàriga’ est de orìgine àraba e cheret nàrrere ‘oos de pische salidos’ o ‘oos de pische ancora a intro de sa saca’. Si pensat chi siant istados sos fenìtzios, chi costoiant su pische cun su sale, a dda fàghere connòschere a sos sardos.
Pro faghere sa botàriga si nche bogant sos oos dae su pische, si sàbunant e si salint, si ponent suta de pesu e si faghent assutare.
Dae sos fenìtzios est abarradu in Crabas fintzas un’àteru màndigu antigu: sa merca, chi si podet custoire pro unas cantas dies. Sa lissa si coghet a boddidu cun sale in cantidade diferente: prus dies si cheret tènnere sa merca, prus sale si depet pònnere. Cando su pische est cotu, isfritadu e assutu si ponet in unu pratu ammuntadu de ziba (halimione portulacoide), un’erba chi creschet acanta de mare e de sos istànios, e si ammuntat bene bene ancora cun sa ziba, chi non passet àera e su pische non si biat prus. Passadas duas dies est prontu a papare.
Un’àteru màndigu tìpicu crabarissu est sa burrida cun bagna, una supa de tzirolia o burrida etotu.
(MM)
