Su nòmini specìficu de su camingioni si ndi pesat de s'arraxini latina 'oler' chi bolit nai 'birdura' riferiu a su fatu ca sa folla giòvana si podit papai a insalada.
Custa erba, de orìgini eurasiàtica, s'agatat oramai in totu Itàlia. Crescit in logu de arruinali, a oru de bia, in discàrrigas, cantieris de edilìtzia, ma finas me in is filiduras de is marciapeis, in terra argiddosa arrica de cumpostus azotaus, siat in logu de mari e siat in logu de monti.
Su camingioni (a logus, innoi in Sardigna, ddi narant finas erba de conillus, limporra, bardu pintzone e sighendi) est a cambu moddi, ramosu e tuvudu.
Sa folla est moddi, no est spinosa e sa faci de asuba est lisa e no est lùcida. A s'atacadura cun su cambu andat a origheddas e ddu imprassat.
Su frori est grogu e s'aberrit in beranu.
Su camingioni est bellu meda a papai, est antiossidanti, arricu de vitaminas (A, B1, B2, B3, B6 e C), de mineralis (càlciu, mannièsiu, ferru, fòsfuru, sòdiu, podàssiu e zingu).
Est saboriu meda candu est giòvanu.
Sa folla frisca si usat a insalada, a minestroni, ma finas buddida e cundida a ollu, a limoni o àteru a praxeri. No est scurtza mancu in su prenimentu de culurgionis o cumenti a cundimentu in s'arrosu o in sa pasta o sartada cun petza o cun ous.
Fait a coxinai su gambueddu giòvanu puru.
S'arraxini, invècias, si podit usai comenti a cafèi.
Tocat a s'arregordai, perou, ca su camingioni si prenit de metallus pesantis e duncas tocat de ndi ddu assoddiri atesu de logus brutus e traficaus a màchina.