Su 1u sàbadu de cabudanni, sos òmines de Crabas andant currende iscurtzos dae sa bidda a su novenàriu de Santu Srabadoi (Gesùs Sarbadore). Est unu ritu antigu de chimbe sèculos chi si repitet ogni annu pro ammentare unu fatu de istòria locale de su perìodu de sas currerias saratzenas cando sos crabarissos aiant sarvadu s’istàtua de su Santu issoro. Una paristòria contat ca sos saratzenos, bidende su proine pesadu dae sos crabarissos currende, aiant pensadu chi ddoe esseret un’esèrtzitu potente e si nche fiant fuidos. Chentina de òmines de sa bidda, bestidos cun s’àbidu biancu de sos cunfrades e iscurtzos, currende giughent s’istàtua e sa pandela de santu Srabadoi dae sa crèsia manna de sa bidda a sa cresiedda de su novenàriu in su sartu. A duos a duos, passende in caminos prenos de proine, sos curridoris portant cun s’àndia s’istàtua de su Santu; ogni chentu metros sos chi portant s’istàtua si dant su càmbiu. Sa die in fatu, sa domìniga, in sa matessi manera s’istàtua nche dda torrant a Crabas.
Sa prima die de sa novena, sas fèminas, bestidas ‘a sa crabarissa’ e iscurtzas, in protzessione a pee nche leant un’istàtua pitica de su Santu dae sa bidda a sa cresiedda de Santu Srabadoi; cando acabbat sa novena, sas fèminas, in sa matessi manera, nche torrant s’istàtua a Crabas.
(MM)
